Eten uit de 3D printer: het komt er aan, of we nu willen of niet. Probleem is alleen dat het allemaal nieuw is en niemand nog weet hoe het precies moet. Elk onderdeel van het 3d voedselprinten (snelheid van printen, ingredienten, manier van printen, etc.) heeft invloed op het uiteindelijke resultaat. Het eten uit de 3D printer moet niet alleen lekker, mooi en snel klaar zijn maar ook aan alle strenge eisen voor voedselveiligheid voldoen.
3D printer voor voedsel – TNO doet onderzoek naar toepassingen in de zorg
Daarom is men bij TNO begonnen met uitgebreid onderzoek en tests met 3D voedselprinten, de vraag waarin de 3D voedselprinter kan voorzien bestaat reeds:
- Personalisatie van voeding: in de sport, ouderen-zorg, kindervoeding en ziekenhuizen is er de wens om voeding te kunnen laten aansluiten bij individuele behoeftes en gezondheid.
- Kansen voor alternatieve eiwitbronnen, zoals algen, lupinezaad en insecten. Met 3D zijn we in staat structuren en smaken te maken die aantrekkelijk ogen voor consumenten maar die toch gemaakt zijn van ingrediënten die we op dit moment nauwelijks consumeren.
- Gemak: een printer wordt je “personal chef”, je kunt er volledige maaltijden mee maken maar ook onderdelen die je normaal zou kopen of die veel werk kosten om zelf te maken.
- De funfactor en de designvrijheid die 3D biedt. Een product totaal anders kunnen vormgeven dan gebruikelijk, geeft een grote toegevoegde waarde aan het product en biedt nieuwe ondernemingen kansen om succesvol voedsel op de markt te brengen.
Vier technieken voor 3D printen van voedsel
Er zijn vier basistechnieken die worden gebruikt voor 3D printen, ook voor 3D voedsel printen worden deze technieken gebruikt: FDM, SLS, SLA en PBP.
FDM (Fused Deposition Modelling): voedsel wordt door de 3D printer laag voor laag aangebracht en zo wordt het eten opgebouwd. We hebben dit eerder gezien bij het printen van chocolade. Ook de Foodini werkt met deze techniek.
SLS (Selective laser sintering) hierbij wordt ook laag voor laag materiaal aangebracht maar ditmaal in poedervorm. Het poeder wordt dan met behulp van een laster ‘gebakken’ en zo gebeurt dit voor elke laag.
SLA (Stereolithografie) werkt als SLS maar dan niet met poeder maar met vloeistof.
PBP (Powered Bed Printing): hierbij worden ook laagjes poeder aangebracht door de 3D printer maar deze worden niet aan elkaar gesmolten met een laser maar door middel van het printen van vocht op het poeder, wat vervolgens hard wordt.
Er zijn natuurlijk al vele verhalen over hoe 3D voedselprinten het beroep van kok zal uitroeien, al het eten giftig maakt en er enkel genetisch gemanipuleerd eten uit de 3D printer komt. Verandering veroorzaakt altijd onrust, en de 3D voedselprinter zal zeker voor een verandering gaan zorgen!

Reageren op bovenstaand nieuws over 3D printer voor voedsel – TNO doet onderzoek naar toepassingen in de zorg of een opmerking plaatsen? Dat kan door een reactie achter te laten onderaan de pagina. Wil je ander nieuws bekijken? Dat kan op deze pagina.
Wil je een reactie plaatsen? Dat kan hier!